Een bijzonder curator, bijzonder handig?

'Dit is in het belang van het kind'.

Het is een uitspraak die veel ouders - logischerwijs - doen.

Maar wat doe je als ouders hier hele andere gedachten en ideeën bij hebben?

Hoe stel je dan vast wat in het belang is van het kind?

In familierechtzaken is er soms iemand nodig die onafhankelijk naar (het belang van) het kind kijkt.

Iemand die niet de belangen van vader of moeder vertegenwoordigt, maar puur en alleen die van het kind.

Dat is precies de taak van de bijzonder curator.

De aanstelling van een bijzonder curator kan op basis van artikel 1:250 BW of 1:212 BW worden verzocht door (één van) de ouders, een voogd en/of het kind zelf.

De rechter kan ook ambtshalve (uit zichzelf) een bijzonder curator benoemen, als dit nodig wordt geacht.

Denk aan complexe scheidingen, conflicten over gezag of in discussies over de afstamming van een kind (denk aan erkenning).

De bijzonder curator praat met een kind (en andere betrokkenen), luistert naar diens verhaal en vormt een onafhankelijk oordeel.

Vervolgens brengt hij of zij verslag uit aan de rechter en geeft een advies dat het belang van het kind centraal stelt.

De inzet van een bijzondere curator is niet standaard, maar kan wel veel verschil maken.

Het geeft het kind een stem in procedures, die vaak vooral over volwassenen lijken te gaan.